ΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΗΣ ΓΗΣ

     Δεκέμβριος. Ο μήνας που συνήθως πολλοί από εμάς κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, τα πάνω τα κάτω, τα όμορφα και τα άσχημα. Πετάμε στο καλάθι των αχρήστων τη λίστα της περασμένης χρονιάς και ετοιμάζουμε περιχαρείς την επόμενη, μόνο και μόνο για να επαναλάβουμε σχεδόν τα πάντα από αυτά που θέλαμε να κάνουμε και την προηγούμενη χρονιά, αλλά δυστυχώς... έμειναν πίσω. Ννναι. Επειδή, όμως η δική μου λίστα είναι πάντα μα πάντα η ίδια και άκρη δεν βγάζουμε κάθε τέλος του χρόνου, φέτος είπα να κάνω έναν πιο ουσιαστικό απολογισμό, μπας και αντί να χάσω εγώ κάνα κιλό, κερδίσει έστω κι ένας από σας εκεί έξω ένα καθαρό πεντάλεπτο ενδοσκόπησης. Για να μην πείτε ότι δεν σας τα έλεγα μετά, να έχετε υπόψη ότι το ακόλουθο δεν είναι για όλες τις βαρυστομαχιασμένες από τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια κοιλίτσες σας, οπότε άμα μπήκατε για ψιλοκουβέντα ΟΞΩ ΡΕ! - εννοώ μπορείτε ευγενικά να κλείσετε αυτό το πόστ. Ευχαριστώ. Ξεκινάμε. 

    2021. Μια χρονιά μέσα στην οποία υπήρξαν 15 καταγεγραμμένες περιπτώσεις στις οποίες γυναίκες έχασαν τις ζωές τους από κάποιο κοντινό πρόσωπο (σύζυγο, σύντροφο κτλ) όχι σαν αποτέλεσμα ατυχήματος, αλλά σαν αποδεδειγμένη απόρροια του ίδιου του φύλου τους. Κοινώς πέθαναν γιατί ήταν γυναίκες. Μόνο να φανταστώ μπορώ πως είναι να γεμίζει την ψυχή σου ο φόβος ότι κάποιος από το κοντινό σου περιβάλλον ξεπερνάει το όριο του απλά κακοποιητικού συντρόφου και καταλήγει να γίνεται επίδοξος δολοφόνος σου. Και φυσικά δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ από που προέρχεται όλο αυτό το μίσος και το σκοτάδι που οπλίζουν σε μια στιγμή το χέρι αυτού που προβαίνει σε αυτή την πράξη. 

    2021. Μια χρονιά στην οποία η είδηση ότι παιδιά στην τρυφερή ηλικία των 7 ετών προβαίνουν σε κακοποιητικές (ναι! ακόμα και σεξουαλικής φύσης) συμπεριφορές μπροστά στα μάτια των εργαζόμενων στη δομή που φιλοξενούνται και αντί να υπάρχει κάποια μέριμνα να καταστέλλονται και να αποφεύγονται αυτού του είδους οι συμπεριφορές, να επιτείνονται περεταίρω από αυτούς τους ίδιους ανθρώπους τόσο μέσω της αδιαφορίας, όσο και με την αδικαιολόγητη χρήση περισσότερης βίας από δικής τους μεριάς. Μόνο οργή μπορώ να νιώσω εγώ προσωπικά, στο άκουσμα των φρικτών αυτών βασανιστηρίων που υφίστανται στα λάθος χέρια τα πλέον αθώα νοήμονα πλάσματα που βαδίζουν σ' αυτή τη Γη. 

    Δεν θα σας πω ψέματα. Προσπάθησα πολύ να μην κάνω την προφανή για 'μενα (ελπίζω και για εσάς) σύνδεση μέσα στο μυαλό μου των δύο αυτών γεγονότων, τα οποία φαινομενικά μπορεί και να μοιάζουν ασύνδετα. Αν, ωστόσο προβληματιστήκατε λιγάκι, ακολουθήστε με στη συλλογιστική μου, μήπως και όλοι μαζί βγάλουμε καμία άκρη. 

    Οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο των προβολών που κουβαλάμε από το οικογενειακό, συγγενικό, φιλικό και γενικά από το κοινωνικό μας περιβάλλον. Τις προβολές αυτές παλεύουμε να διαχειριστούμε σε ολόκληρη την πορεία της ζωής μας, προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε μέσα από όλα αυτά τα οποία οι άλλοι θέλουν να είμαστε, να διακρίνουμε τι θέλουμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας, να το αποδεχτούμε, να το αγαπήσουμε (αν είναι δυνατό) και να βαδίσουμε με αυτό μέχρι το τέλος. Ούτε όλες οι προβολές είναι καλές, ούτε και όλες κακές. Υπάρχουν διαφόρων ειδών φιγούρες που αποτυπώνονται επάνω και μέσα μας και από αυτές ο καθένας κρατάει αυτά που του ταιριάζουν καλύτερα. Αυτό, φυσικά είναι μια ευκολότερη δουλειά για όλους εμάς που γενικά δεν θέλουμε να ξοδεύουμε και πολύ χρόνο στην ενδοσκόπηση, όταν τα πρότυπα και οι εικόνες είναι μεν προβληματικές, αλλά όχι σε επικίνδυνο βαθμό τοξικές, ώστε να τις αποβάλουμε αναγνωρίζοντας την επιβλαβή τους φύση. Πολύ δε περισσότερο όταν οι καλές εικόνες (ή λιγότερο τοξικές) είναι περισσότερες συγκριτικά και με τον τρόπο αυτό καθίστανται αισθητά ευκολότερες να τις διαχειριστεί το άτομο. 

    Ας πάρουμε, όμως, σαν παράδειγμα ένα άτομο το οποίο έχει σχεδόν μόνο τέτοιες τοξικές προβολές. Ας πάρουμε για παράδειγμα όλα εκείνα τα παιδία που μεγαλώνουν μόνα σε ιδρύματα, συχνά υπό την ελλιπή φροντίδα των υπαλλήλων των μηχανισμών που καλούνται να τα φροντίζουν. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα όλα τα παιδιά που βιώνουν αντίστοιχες συμπεριφορές αδιαφορίας, κακοποίησης μέσα στα σπίτια τους. Φαντάζομαι πως σε τέτοιες περιπτώσεις, ειδικά όταν οι συμπεριφορές είναι μια καθημερινή πραγματικότητα κατά την ευαίσθητη παιδική ηλικία κατά την οποία δημιουργούνται και τα μεγαλύτερα τραύματα σε ένα παιδικό μυαλό και σε συνδυασμό με την ανικανότητα αντιπαραβολής με άλλες θετικές εικόνες και συμπεριφορές, η κανονικότητα καταλήγει να είναι αυτό το ίδιο τοξικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσονται.

    Αυτή η νοσηρή κατάσταση είναι το δικό τους κανονικό. Αυτό που έμαθαν και με χίλους δυο τρόπους θα αποτυπώσουν με τη σειρά τους σαν προβολή σε άλλους ανθρώπους στο δικό τους περίγυρο. Κι εκείνοι με τη σειρά τος στους επόμενους, χωρίς το κακό να βρίσκει τέλος, αν δεν το πολεμήσεις από τη ρίζα. Αν δεν αντιπαραβάλεις στους επόμενους αυτές τις άθλιες εικόνες με άλλες, καλύτερες, ομορφότερες. Αν δεν αντιτάξεις στο σκοτάδι το φως. Αν δεν καταλάβεις πόσο βάρος κουβαλάει η φράση ''τα παιδιά είναι το μέλλον μιας κοινωνίας''. Όχι για το πόσο λαμπροί επιστήμονες θα γίνουν, αλλά για το πόσο καλοί άνθρωποι. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα για όλους. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1ο: Υπό όποια συνθήκη κι αν βρεθείς να αποκτάς παιδί, φρόντισε όποια δουλίτσα δεν έχεις κάνει ως τότε μέσα σου να τη βάλεις στο πρόγραμμα. Δούλεψε με τον εαυτό σου πρώτα, όσο μπορείς περισσότερο. Δες τα στραβά σου, προσπάθησε να τα αποβάλλεις, να τα χαλιναγωγήσεις. Κι ακόμα κι όταν έρθει το παιδί, πάλεψε κάθε μέρα να βγάζεις για χάρη του τον καλύτερο σου εαυτό. 

ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ 2ο : Ακόμα κι αν δεν έχεις δικά σου παιδία, προσπάθησε όσο μπορείς να βοηθήσεις να έχουν όλα ( ή έστω τα περισσότερα) παιδιά την φροντίδα και την αξιοπρέπεια που τους πρέπει στη ζωή. Βοήθα με το δικό σου τρόπο (μεγάλο ή μικρό) να έχουν να αντιπαραβάλουν καλές εικόνες δίπλα στις άσχημες. Βοήθα, ώστε να έχουν στο μέλλον να διαλέξουν ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι να ακολουθήσουν το φως. 

Ίσως έτσι, καταφέρουμε κάποτε να παύσει η δυστυχία σε αυτό τον κόσμο. 

Ευτυχισμένο το Νέο Έτος

Candy