Αφορμή για το ακόλουθο, αποτέλεσε αυτή τη φορά μια από τις πιο ευχάριστες στιγμές του τελευταίου διαστήματος. Βρέθηκα, λοιπόν, πρόσφατα με μια παρέα ( εννοείται τηρώντας τα μέτρα) και πιάσαμε μια από εκείνες τις ανασκοπηστικές συζητήσεις του τύπου ‘’θυμάσαι τότε που έγινε εκείνο;’’. Και ανάμνηση την ανάμνηση ανακαλύπταμε όλο και πιο άβολες στιγμές που μας έκαναν να γελάσουμε δυνατά και χάραξαν τις στιγμές αυτές στο μυαλό μας. Το αξιοσημείωτο με όλο αυτό ήταν φυσικά, πέρα από τους τόνους άπειρής χαζομάρας που διέπει τέτοιου είδους συζητήσεις (και την εκάστοτε παρέα αντίστοιχα) ο αριθμός των στιγμών που βρήκαμε για να αναπολήσουμε. Και με δεδομένο ότι την συγκεκριμένη παρέα την συναναστρέφομαι λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, εξεπλάγην συνειδητοποιώντας πόσα πολλά έχουμε ‘’χωρέσει’’ σ’ αυτό το διάστημα. Έτσι, αργότερα, όταν έμεινα μόνη και ήρεμη μου ήρθε η παρακάτω συλλογιστική, την οποία και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Οπότε... πάμε να δούμε τι μεγάλη σοφία μπορεί να μου κατέβηκε τού