Αφορμή για το ακόλουθο, απογευματινός καφές με '' κολλητή παρέα απ' τη σχολή'' και κάποιες σκέψεις που έκανα μετά και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας     ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ, ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΩΡΑ Έχοντας ξοδέψει, λοιπόν, ένα 3ωρο από τη ζωή μου συνειδητοποίησα ότι εν τέλει, η εν λόγω μάζωξη, με άφησε με ακριβώς αυτή την αίσθηση. Κάτι ανάλαφρο, ασφαλές, στα όρια του αδιάφορου μιας και η συζήτησή περιορίστηκε στο ακόλουθο μοτίβο:  1) Σχολή και θάψιμο πάσης φύσεως του δικού μας καθώς και άλλων ετών της σχολής. 2) Δουλειά: κράξιμο για διαφορετικό κύκλο ανθρώπων. 3) Επικαιρότητα (έχουμε και μπόλικη αυτή την περίοδο) 4) Μιζέριασμα, άτιμη κοινωνία που άλλους τους κατεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα, ''Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή...''  5) Αποφώνηση, ε... εννοώ χαιρετούρα.  Καλά κι άγια όλα αυτά, μην με πάρεις και για καμία ακοινώνητη, μονό που... Το νόημα του να φύγω από το σπίτι μου και να βρεθώ με μια παρέα ανθρώπων, ιδανικά, θα ήθελα να είναι ότι, μετά το π

  ΟΡΙΣΜΟΣ (by me) Ρετσινιά, στίγμα, πες το όπως θες, είναι η στοχοποίηση ατόμων, ή κοινωνικών ομάδων και ανάδειξη τους σε κοινωνικούς απόκληρους.  Ξέρω τι θα πεις! Μάζεψε το κι άσε με να συνεχίσω καθώς η ''ανοιχτόμυαλη'' κοινωνία την οποία τόσο πολύ θέλεις να υπερασπιστείς για να μην κολλήσουν σε ΕΣΕΝΑ τη ρετσινιά του ρατσιστή, δεν είναι ακριβώς όπως θα θέλαμε.  Εν έτει , λοιπόν, 2000 και 20 φίλε αναγνώστη, και συγγνώμη που θα σου γκρεμίσω το συννεφάκι προοδευτικήλας, αλλά το μυαλό μπαμπουίνου που διαθέτουμε, αδυνατεί ακόμα να χωρέσει, τη διαφορετικότητα σε όποια μορφή.  Και θα έρθεις να μου πεις, ''μερικοί το επιλέγουν''. Πρώτον, μαϊμουδάκι μου, κανείς δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε ''Α θα κάνω κάτι να ξεχωρίσω και βλέπουμε αν μου πάει'' με σκοπό μόνο να προκαλέσει τα δικά σου βάρβαρα ένστικτα. Δεύτερον, υπάρχουν αυτοί που δεν επέλεξαν να ξεχωρίσουν. Π.χ.  Παιδιά με ειδικές ανάγκες, σύνδρομο Down, τα λεγόμενα ανάπηρα ή καθυστερημένα των σ